Kajakowe spotkania z przygodą

Ciepła majowa aura zachęca wszystkich do aktywnego wypoczynku nad wodą. Wychowankowie i pracownicy Zakładu Poprawczego w Kcyni, wspierani sprzętowo i kadrowo przez coraz liczniejszą rzeszę kajakarzy z Koła Turystów Górskich im. Klimka Bachledy w Kcyni, mijające miesiące spędzili na częstych wyprawach kajakowych. Zaangażowaliśmy się w organizację spływów dla różnych szkół i grup mieszkańców na rzekach naszego regionu. Obfite opady deszczu na przełomie stycznia, lutego i marca spowodowały znaczący wzrost poziomu wód w naszych rzekach. Zorganizowaliśmy liczne spływy (do 12.05.2024 było ich w tym roku szkolnym 52) na Kcyniance, Gąsawce, Rokitce, Orli, Noteci. Gościliśmy również na Brdzie, Gwdzie, Gardędze, Osie, Piławie, Pękawie, Płytnicy, Dobrzycy, Rurzycy, Drawie, Czarnej, Łobżonce, Studnicy i Stołuni. Najbardziej jednak cieszyła nas nie taka duża liczba zorganizowanych spływów, lecz to, w jaki sposób kajakarstwo zmieniało postawy i zachowania wielu naszych znajomych. Rola kajakarstwa ekstremalnego, tak zwanego „zwałkowego” w socjalizacji postaw wśród młodzieży została już dawno przez nas sprawdzona i jest nadal efektywnie wykorzystywana w pracy codziennej. Wychowankowie: Kamil i Hubert z wielkim profesjonalizmem i wyczuciem, asekurując początkujących kajakarzy, doskonale wykonywali swoje obowiązki w czasie spływów. Słowa uznania i wdzięczności uczestników spływów pod ich adresem były w pełni uzasadnione i napełniały nas – wychowawców dumą i satysfakcją. W naszej trudnej, pełnej przeciwności pracy wychowawczej czasem jest to jedyne uznanie – uśmiech i życzliwość.  Pozwala ono kontynuować realizację celów wybranego programu wychowawczego „Bezpieczne Kajakarstwo”.

W czasie spływów zimowych i wczesnowiosennych, gdy zmagaliśmy się nie tylko z chłodem, ale również z minusowymi temperaturami, odkrywaliśmy na nowo uroki naszych regionalnych rzek. Ich charakter zmienia się zawsze w zależności od pory roku i pogody, czaruje, zaskakuje i zniewala. Dlatego tak często do nich wracamy. Zachwycała nas tak niedoceniana swymi bystrzami Kcynianka, wijąca się malachitową wstążką, mieniącą się srebrnymi odblaskami w porannym słońcu. Płynąc w głębokim wąwozie, upudrowanym porannym mrozem, nieopodal Smogulca jest ona tak blisko Kcyni i tak nierzeczywista… Nieziemsko dzwoniły girlandami lodowe sople porywane wezbraną wodą na niewielkich szypotach i bobrzych tamach. Wiatr szemrał i czarował nas wśród suchych trzcinowisk i oparzelisk w rejonie ruin młyna w Karłowie.

W każdym roku mamy zaszczyt przeżyć wyjątkową przygodę kajakową, niosącą ze sobą wspaniałe przeżycia i ogrom wrażeń. W zeszłym roku był to spływ tatrzańską rzeką Białką. Po raz pierwszy zmierzyliśmy się wtedy z górską rzeką. Obecny rok zaczęliśmy serią spływów na naszym ulubionym „poligonie kajakowym”, czyli na Łobżonce na odcinku z Kościerzyna Wielkiego do Klawka. Ujęły nas życzliwość i zainteresowanie mieszkańców okolicznych wsi. Nasze zimowe i wczesnowiosenne spływy na ekstremalnym odcinku tej wielkopolskiej rzeki wpisały się w koloryt życia tych serdecznych ludzi. Wysoki stan wody umożliwił efektywne zmierzenie się z licznymi zwalonymi drzewami i pokonanie tego odcinka w rekordowym czasie. Rzeką, która postawiła przed mami najtrudniejsze przeszkody i największe wymagania była podgrudziądzka Gardęga i to ona dzierży obecnie palmę tej najlepszej w bieżącym roku. Do Gardęgi w świecie kajakowym przylgnął przydomek „kujawsko-pomorski hydro-młynek”. Kilkukrotnie już mieliśmy przyjemność spłynąć jej najbardziej przełomowym odcinkiem z Sobótki do Rogóźna. Nie są nam obce liczne przeszkody, wartki nurt na głazowiskach i bystrzach, z których ona słynie. Po raz pierwszy jednakże mieliśmy tak wysoki poziom wody! Skala trudności została zwielokrotniona! Smaczku dodawał fakt uczestnictwa w naszym spływie nowych przyjaciół z Piły, Więcborka i Olsztyna, którzy nie znali tej rzeki. Gwałtowny nurt rzeki szybko porwał nasze kajaki w głąb wąskiego wąwozu. Zwalone drzewa wymuszały od nas błyskawicznych decyzji, w jaki sposób je pokonać. Nurkowaliśmy pod nimi, skakaliśmy nad nimi… Nawzajem się asekurując, przerzucaliśmy swoje kajaki. Mimo to nie obeszło się bez kabin i wywrotek. Woda kipiała wściekłymi warkoczami na licznych bystrzach, wprost „gotowała” się pod kajakami w gwałtownych kipielach… Był to prawdziwy żywioł.  Dziewięciokilometrowy odcinek rzeki spłynęliśmy w doskonałych humorach, zmęczeni i szczęśliwi wyszliśmy z kajaków przy ruinach młyna w Rogóźnie.  To było psychiczne oczyszczenie, swoiste katharsis… Gratulując sobie nawzajem wytrwałości w czasie spływu, odkrywaliśmy w sobie olbrzymie pokłady pozytywnej energii. Jakże smakowała nam na mecie słodka herbata z imbirem i cytryną…  

Ileż radości mieliśmy, organizując w mijających miesiącach liczne spływy na rzece Orli i Rokitce. Na początku roku, w śniegu i mrozie przebijaliśmy się wytrwale przez skorupę lodową, nawzajem sobie pomagając i się asekurując. Później, już w wiosennej aurze woda rozlana na całą szerokość doliny rzecznej pozwalała omijać większość przeszkód łąkami. Jakże piękną rzeką jest Orla, gdy rozlana szeroko zmienia się z niewielkiego ruczaju w durzą rzekę. Wąska Rokitka natomiast na odcinku z Sadek do Samostrzela przemieniała się w taką „mniejszą Gardęgę”, której spłynięcie wymagało doskonałego opanowania różnych technik „zwałkowych” oraz kajakarstwa górskiego. Dlatego gościliśmy na niej, doskonale się bawiąc, aż czterokrotnie. Wyborna i pyszna kawusia dodawała nam animuszu. Na pewno na nią wrócimy!

Autor: Redakcja